Ernestina Otero
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 23 de outubro de 1890  Redondela, España |
| Morte | 13 de febreiro de 1956 (65 anos) Redondela, España |
| Lugar de sepultura | cemiterio dos Eidos |
| Actividade | |
| Ocupación | mestra, pedagoga |
| Familia | |
| Cónxuxe | Luís Pereira Míguez (1914–1937), morte |
| Pai | Pedro Otero Milleiro |
Ernestina Elena Otero Sestelo, nada en Redondela o 23 de outubro de 1890 e finada en Redondela o 13 de febreiro de 1956, foi unha mestra e pedagoga galega.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]
Filla de Pedro Otero Milleiro, foi a maior de sete irmáns, e co esforzado apoio dos seus pais destacou no seu afán polo coñecemento e a formación. Fixo os estudos de primeiro ensino en Redondela e os de mestra elemental e superior en Pontevedra, finalizados en 1908. Foi unha das primeiras mulleres en obter o título na Escola de Estudos Superiores de Maxisterio en Madrid, na segunda promoción (1910-1913). En 1914 casou co farmacéutico redondelán Luís Pereira Míguez.
Mestra
[editar | editar a fonte]En 1908 acadou o título de mestra superior na Escola Normal de Pontevedra e, posteriormente, ingresou na Escuela Superior del Magisterio de Madrid (1910-1913), onde recibiu a influencia da Institución Libre de Enseñanza, fundamentalmente de Luis de Zulueta. En 1914 foi nomeada profesora de pedagoxía na Escola Normal de Pontevedra. Coa Segunda República, puxo en marcha a reforma educativa e, ademais, dirixiu a Escola de Maxisterio e presidiu o Consello Provincial de Primeiro Ensino de Pontevedra. No tempo que ocupou este último cargo, leváronse a cabo diversas campañas para o fomento da asistencia dos nenos á escola, impulsouse a creación de centros escolares, ampliouse a educación de adultos, colaborouse coas xuntas municipais na utilización dos campos agrícolas experimentais e dos talleres artesanais e industriais, e fomentouse o estudo e investigación das características xeográficas e culturais de Galicia. Colaborou tamén activamente co Seminario de Estudos Galegos e noutras iniciativas como a Escola Rural Galega. En 1933 asinou o manifesto dos intelectuais galegos a prol do Estatuto de Autonomía.
Coa Guerra civil española foi separada da cátedra e dada de baixa na escala (12 de xuño de 1937). Unha vez rematada a guerra, revisouse o seu expediente e volveu ao seu cargo, se ben con “traslado forzoso e inhabilitación para cargos directivos y de confianza” (7 de decembro de 1939). Así, comezou de novo en Ourense onde permaneceu dez anos e o 1 de outubro de 1951 ocupou outra vez a praza de profesora numeraria de pedagoxía da Escola Normal de Pontevedra (posteriormente Escola de Maxisterio, e actual Facultade de Educación).
Recoñecemento
[editar | editar a fonte]O Roteiro en feminino Sons de mulleres de Vigo recoñécea no seu punto sinalado co número 15, adicado a pedagogas e educadoras.
Dedicóuselle unha rúa na vila de Redondela e en 2019 unha rúa en Pontevedra.[1] En 2018 foi proposta pola Universidade de Vigo para nomear un dos seus edificios no campus das Lagoas-Marcosende.[2][3]
En Vigo creouse en 2013 o Premio de Igualdade Ernestina Otero, un galardón honorífico, promovido polo Consello Municipal da Muller e Concellería de Igualdade do Concello de Vigo, que premia a traxectoria dunha muller ou colectivo na defensa da igualdade.[4]
En Pontevedra, o Consello das Mulleres creou en 2014 os Premios Ernestina Otero Sestelo, para a incorporación da perspectiva de xénero nos traballos de fin de grao e máster para o estudantado universitario galego.[5]
En 2016, o Concello de Pontevedra creou os Premios Ernestina Otero de cómic co fin de promover a perspectiva de xénero neste ámbito e dar visibilidade ás autoras.[6]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Unha taxista, unha mestra e unha 'bruxa' torturada pola Inquisición incorpóranse ao rueiro de Pontevedra". Praza.gal. 4/1/2019. Consultado o 8/1/2019.
- ↑ "Os edificios administrativos do campus terán nome de muller". DUVI. 5/10/2018. Consultado o 10/10/2018.
- ↑ "Exeria, Ernestina Otero e Filomena Dato xa dan nome a tres edificios da Universidade de Vigo". Praza.gal. 22/4/2019. Consultado o 23/4/2019.
- ↑ Santos, Ágatha de (3/3/2013). "La sindicalista Carmen Segurana, premio Ernestina Otero por su lucha por la igualdad". Faro de Vigo (en castelán).
- ↑ "Premios Ernestina Otero Sestelo". Igualdade do Concello de Pontevedra. Consultado o 9/3/2020.
- ↑ "El Concello de Pontevedra crea los Premios Ernestina Otero de cómic para "luchar por la igualdad"". Diario de Pontevedra (en castelán). 2016-11-24. Consultado o 2020-10-23.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Marco, A. (2007). Dicionario de mulleres galegas. Vigo: A Nosa Terra. ISBN 978-84-8341-146-9.
- Puga Pereira, Manuel (1992). Ernestina Otero Sestelo. Pedagoga. Sada: Do Castro. ISBN 84-7492-576-2.
